Mətn

Zürarə nəql edir: “İmam Baqirin (ə) belə dediyini eşitdim: “Allah Rəsulunun (s) oğlu İbrahim vəfat etdiyi zaman o, buna çox kədərləndi. (Bunu görən) Aişə dedi: “Səni kədərləndirən nədir?! O, Cərihin oğlu idi (sənin oğlun deyildi)”. Peyğəmbər (s) Əlini (ə) göndərib onu (Cərihi) öldürməyi əmr etdi. Əli (ə) öz qılıncı ilə onun yanına getdi. Cərih əl-Qibti də bu zaman bir bağda idi. Əli (ə) bağın qapısını döydü və Cərih qapını açmaq üçün ona tərəf gəldi. O, Əlini (ə) görüb üzündəki qəzəbi anladı və qapını açmayaraq geri döndü. Əli (ə) bağa tullandı və onun arxasıyca getdi. Cərih də arxasını çevirərək qaçmağa başladı. Qibti Əlinin (ə) onu tutmasından qorxaraq bir xurma ağacına çıxdı. Əli (ə) də onun arxasıyca ağaca qalxdı. Əli (ə) Cərihə yaxınlaşdığı zaman o özünü xurma ağacının yuxarısından atdı və beləliklə, onun övrəti görsəndi. Onda nə kişi, nə də qadın üzvü yox idi. Əli (ə) oradan ayrılaraq Peyğəmbərin (s) yanına getdi və dedi: “Ey Allahın Rəsulu, məni (bu) iş üçün göndərdikdə kürkə sancılmış qızğın mismar kimi olum, yoxsa araşdırım?” Peyğəmbər dedi: “Xeyr, əksinə, araşdır”. Əli (ə) dedi: “Səni haqq olaraq göndərənə and olsun ki, onda nə kişilər, nə də qadınlar üçün olan (üzv) yoxdur”. Peyğəmbər (s) bunu eşitdikdə buyurdu: “Pislikləri biz Əhli-beytdən uzaqlaşdıran Allaha həmd olsun!”

Mətn Ərəb

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ [مُحَمَّدُ] بْنُ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ‏ لَمَّا مَاتَ‏ إِبْرَاهِيمُ‏ بْنُ رَسُولِ اللَّهِ ص حَزِنَ عَلَيْهِ حُزْناً شَدِيداً- فَقَالَتْ عَائِشَةُ مَا الَّذِي يَحْزُنُكَ عَلَيْهِ- فَمَا هُوَ إِلَّا ابْنَ جَرِيحٍ، فَبَعَثَ رَسُولُ اللَّهِ ص عَلِيّاً وَ أَمَرَهُ بِقَتْلِهِ- فَذَهَبَ عَلِيٌّ ع إِلَيْهِ وَ مَعَهُ السَّيْفُ- وَ كَانَ جَرِيحٌ الْقِبْطِيُّ فِي حَائِطٍ وَ ضَرَبَ عَلِيٌّ ع بَابَ الْبُسْتَانِ- فَأَقْبَلَ إِلَيْهِ جَرِيحٌ لِيَفْتَحَ لَهُ الْبَابَ- فَلَمَّا رَأَى عَلِيّاً ع عَرَفَ فِي وَجْهِهِ الْغَضَبَ- فَأَدْبَرَ رَاجِعاً وَ لَمْ يَفْتَحِ الْبَابَ- فَوَثَبَ عَلِيٌّ ع عَلَى الْحَائِطِ وَ نَزَلَ إِلَى الْبُسْتَانِ وَ اتَّبَعَهُ وَ وَلَّى جَرِيحٌ مُدْبِراً- فَلَمَّا خَشِيَ أَنْ يُرْهِقَهُ صَعِدَ فِي نَخْلَةٍ وَ صَعِدَ عَلِيٌّ ع فِي أَثَرِهِ- فَلَمَّا دَنَا مِنْهُ رَمَى بِنَفْسِهِ مِنْ فَوْقِ النَّخْلَةِ- فَبَدَتْ عَوْرَتُهُ فَإِذَا لَيْسَ لَهُ مَا لِلرِّجَالِ وَ لَا مَا لِلنِّسَاءِ- فَانْصَرَفَ عَلِيٌّ ع إِلَى النَّبِيِّ ص فَقَالَ‏ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِذَا بَعَثْتَنِي فِي الْأَمْرِ- أَكُونُ فِيهِ كَالْمِسْمَارِ الْمُحْمَى فِي الوتر [الْوَبَرِ] أَمْ أَثَّبَّتُ قَالَ فَقَالَ لَا بَلِ اثَّبِّتْ، فَقَالَ وَ الَّذِي بَعَثَكَ بِالْحَقِّ مَا لَهُ مَا لِلرِّجَالِ وَ لَا مَا لِلنِّسَاءِ- فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَصْرِفُ عَنَّا السُّوءَ أَهْلَ الْبَيْتِ‏.